Een dag uit het leven van Wouter Tierentyn – 07

“Ik wil het niet, hoor je mij, ik wil niet dat je gaat. Als je toch gaat dan zet je hier geen voet meer over de vloer”.

Wouter Tierentyn had uit alle macht geprobeerd om zijn vrouw te verhinderen om dit weekend naar de Osho Humaniversity in Egmond aan Zee te vertrekken. Het mocht niet baten, ze vertrok toch. Er stond in de koelkast voor drie dagen een maaltijd voor hem klaar. Er was brood en beleg voorhanden en ja zelfs zijn liefelingsdessertjes stonden netjes op een rij.

En toch voelde hij zich verlaten, afgewezen zelfs. Het leek of de geschiedenis zich herhaalde. Herinneringen uit zijn jeugd werden wakker. Hij voelde een stekende pijn ter hoogte van zijn maag. Neen, ik wil dit niet, niet nu. Hij wilde niet meer aan zijn moeder denken. Hij slofte naar de bar, gritste daar een glas van de plank en pakte de eerste fles die hij in het vizier kreeg, een halve Frapin FontPinot XO. De typerende aroma’s van bloemen (iris en jasmijn) en gekonfijt fruit bezorgden hem een gevoel van troost. Dat was echter van korte duur, dus schonk hij zich een tweede glas in en een derde en een vierde of was het een vijfde? Na de laatste druppel cognac wilde hij zijn dorst lessen met de witte wijn die hij in de koelkast vond. Een goedkope witte wijn die zijn vrouw gisteren had gebruikt bij een visbereiding. Hij dronk aan de teut de fles leeg. Hij probeerde het beeld van zijn moeder in de fles te stoppen vooraleer de fles dicht te schroeven. Hij weende en schreeuwde tot hij – totaal uitgeput – in slaap viel met zijn hoofd op de tafel, de lege wijnfles nog in zijn hand.

Namasté, Viviane

Bron foto: Marjon Sarneel – Start je Verhaal