Koud water stroomt over z’n naakte torso; hij rilt maar bijt door … hij wrijft alle muizenissen uit z’n haar en schrobt al het verdriet, de pijn en de herinneringen aan gisteren uit zijn lijf. Hoe hij vannacht in z’n bed is geraakt weet hij niet. Wel hoe hij wakker werd – helemaal gekleed – ineengedoken als een foetus met een geveterde Mascolori schoen aan z’n linker voet.
Het beeld van zijn moeder ontsnapt plots uit de dicht geschroefde wijnfles. Zij komt er aan met zes paar schoenen die hij thuis mag aanpassen, één paar mag uitkiezen vooraleer zij de andere met haar fiets naar de schoenenzaak terugbrengt. Het is een jaarlijks ritueel, niet alleen met schoenen maar ook met kledij. Zij koopt zijn broeken, hemden en sokken met het loon dat hij – tot de dag voor zijn huwelijk – wekelijks afgeeft aan zijn moeder. Het is een win win situatie: zij kleedt haar zoon volgens haar wensen en hij wordt op zijn wenken bediend. Op die manier compenseert hij wat hij mist in de relatie met zijn moeder: als kind op moeders warme schoot kruipen, als jonge man een volle-hand-druk of een compliment om wie hij is of wat hij doet.
De geur van cognac die uit zijn maag ontsnapt gooit hem terug naar een nieuwjaarsdag bij zijn peter. Fier als een gieter leest hij zijn – met de hand geschreven – wensen voor. Hij had net leren schrijven met een pen die hij in inkt mocht dopen. De weg tussen de inktpot – in een rond gaatje in de lessenaar – en het gelijnd blad papier was nèt iets te ver voor zijn bevend handje. Een druppel blauwe vloeistof was aan de pen ontsnapt en viel pardoes op het besneeuwd landschap van peter’s nieuwjaarsbrief. Alle goede wensen verliezen hun glans. Z’n moeder heeft enkel aandacht voor de blauwe vlek op het stralend wit en dat heeft zo z’n gevolgen. De cent die hij met nieuwjaar van z’n peter krijgt geraakt dat jaar niet in zijn spaarpot, daar zorgt zijn moeder voor.
Haar afwijzing typeert haar ten voeten uit. Zijn schoolse prestaties, zijn vriendjes, zijn muziek, zijn muziekband, zijn liefjes. Nooit voldoen ze aan mama’s verwachtingen. Zijn liefjes zijn te dun of te dik, te ernstig of te frivool. Zelfs toen hij smoorverliefd werd op Daisy kwam hij van een kale reis thuis. Daisy kon nog door de beugel als vriendin van haar dochter maar als schoondochter zag mama dat niet zitten. Kon hij echt geen betere partij vinden zoals zijn zus? Daisy’s vader was arbeider, hààr man had tenminste een respectabele job bij de politie. De toekomstige schoonvader van hààr zoon werkte tijdens de oorlog voor de Duitsers aan de stuwdam in Kaprun. Hààr man dook tijdens de oorlog onder en werkte in het verzet, dàt is andere koek!
Om zijn zinnen te verzetten trekt Wouter naar het atelier van zijn vrouw. Hij komt hier zelden. Het verlangen naar haar is zo groot, hij wil zich in haar energie onderdompelen. Hij vangt een vleug ontgoocheling op wanneer de geur van verf die van haar parfum overtreft. Hij streelt de ruggen van de CD-hoesjes in de ijdele hoop om daar zijn eigen naam te ontdekken. Vol verwachting duwt hij de lader van de CD-speler open, misschien, wie weet … Het labeltje duwt hem opnieuw in de ontgoocheling … niet Wouter Tierentyn maar Sinéad O’Connor is de gegadigde.
Verstrooid laat hij Sinéad haar gang gaan terwijl zijn ogen de inhoud van het atelier scannen. Op één van de ezels staat een canvas, volnaakt. Op een tafeltje liggen kwasten in alle maten en gewichten. In een houten doos staan wel dertig tubes acryl verf netjes op een rij. Amsterdam … daar ergens vertoeft nu zijn vrouw. Hij voelt een onweerstaanbare drang om enkele tubes los te schroeven en op hun bolle buikjes te duwen. Op een palet verschijnt een dubbele regenboog.
In zijn ene oor hoort hij z’n moeder krijsen … Wouter, wat doe je nu, wat een verspilling! In het andere oor hoort hij Daisy fluisteren … doe maar schat. Hij volgt de raad op van de vrouw die hem nu het nauwst aan het hart ligt. Hij kiest het penseel met de wildste haardos en strijkt in één beweging over alle kleuren heen. Zijn bevende hand legt – zonder morsen – de weg af van palet naar het lege canvas. Er volgt een streep, en een volgende en nog één en nog… Zijn penseel danst over het canvas terwijl Sinéad Connor hem gezelschap houdt zonder dat hij daar erg in heeft. Het canvas ondergaat door zijn toedoen een transformatie: van volnaakt tot volmaakt.
Met het penseel nog in de hand zet hij enkele stappen achteruit. Zijn maag kreunt, zijn hoofd suist en zijn hart bonst bij de aanblik van het kleurrijke canvas. Hij ploft neer op een stoel en sluit zijn ogen. De stem van Sinéad O’Connor dringt nu pas tot hem door. Hij hoort de laatste woorden (*) van een lied.
“Thank you for holding me
Thank you for helping me
Thank you for breaking my heart
Thank you for tearing me apart
Now I’ve a strong, strong heart
Thank you for breaking my heart”
Een traan bant zich een weg over zijn wang en glijdt via het penseel naar zijn stralend witte broek. Hij voelt … hij voelt nattigheid en glimlacht naar zijn innerlijke kind.
Namasté, Viviane
(*) Track Thank you for hearing me uit Universal Mother, uitgebracht in 1994
Bron foto: Pixabay
viviane mijmert creatief 
Eindelijk
voelt hij …
voelt nattigheid en
glimlacht naar zijn innerlijke
kind
LikeLike
Knap Viviane, echt knap!
LikeGeliked door 1 persoon
dank je Bea!
LikeGeliked door 1 persoon