(Dit logje had ik reeds eerder gedeeld maar door een verkeerde inschatting verwijderd op deze blog.)
In een vorig logje beloofde ik om het verhaal – met mezelf in de hoofdrol – te illustreren met foto’s die ik heb genomen tijdens mijn frequente bezoekjes aan Damme de voorbije weken.
©vivapo – 26/4/2019
er hangt een meeuw voor het raam
de golven op zee gaan woest te keer
opgeklopt schuim rolt over het strand
mensen stappen hun ziel uit hun lijf
de golven op zee gaan woest te keer
opwaaiend zand stuift over het land
mensen stappen de ziel uit hun lijf
wind lijkt de meeuwen niet te deren
opwaaiend zand stuift over het land
voor hen een kolfje naar hun hand
wind lijkt de meeuwen niet te deren
om vaardigheden te demonstreren
ik sla ze met bewondering gade
voor hen een kolfje naar hun hand
de golven op zee gaan woest te keer
er hangt een meeuw voor het raam
©vivapo – 26/4/2019
foto’s: ©vivapo – Oostende 26/4/19
in mijn eentje op het strand
op wandel langs de vloedlijn
zie ik schuimkoppen dansen
deel van een groter geheel
op wandel langs de vloedlijn
alleen en toch niet eenzaam
deel van een groter geheel
een kind van Moeder Natuur
alleen en toch niet eenzaam
voldaan als een gezoogde baby
een kind van Moeder Natuur
groeit stapvoets in nederigheid
voldaan als een gezoogde baby
wars van onvervulde verlangens
groeit stapvoets in nederigheid
dankbaarheid ontluikt en bloeit
wars van onvervulde verlangens
zie ik schuimkoppen dansen
dankbaarheid ontluikt en bloeit
in mijn eentje op het strand
©vivapo – 25/4/2019
foto’s: ©vivapo – Oostende 25/4/19
©vivapo – 23/4/19
Dagboek was het thema van Marion Driessens’ schrijfuitdaging (Doldriest) voor een zeswoordenverhaal met beeld.
Namasté, Viviane
Bron afbeelding: Pixabay
ik
start gewoonlijk
op zondag met
het schrijven van een
Taal-elfje
#Taal-elfje 134
als
de wijn
is in de
man dan volgt een
kater
kater
komt bij hem langs
telkens hij te
veel wijn
drinkt
#Taal-elfje 135
het
laatste glas
pinot was er
teveel aan beweerde hij
nonsens
nonsens
hij dronk voor zijn
pinot ook bordeaux,
bourgogne en
sangiovese
#Taal-elfje 136
als
hij te
veel gedronken heeft
wordt hij wel eens
agressief
#Taal-elfje 137
dat
zijn vrouw
gebelgd is over
zijn gedrag laat hem
siberisch
#Taal-elfje 138
hij
lijkt wel
een personage uit
een gedicht van Arthur
Rimbaud
Rimbaud
verheerlijkte op jonge leeftijd
een bohemien in
Ma Bohème
gedicht
#Taal-elfje 139
prostituee
en bohemien
dronken ooit het
armzalige schuim op de
bierkannen
#Taal-elfje 140
Namasté, Viviane
Toelichting (Bron Taaldrop):
#Taal-elfje 135: Te veel, in twee woorden.
#Taal-elfje 136: Teveel in één woord is een substantief: er is een teveel aan iets.
Namen van wijnen schrijf je met een kleine letter.
#Taal-elfje 137: Haal je talen niet door elkaar! In het Engels schrijf je ‘aggressive’ met twee g’s, in het Nederlands is ‘agressief’ met één g.
#Taal-elfje 139 & 140; Haal je talen niet door elkaar! In het Frans schrijf je ‘personnage’, ‘bohémien’ en ‘prostituée’, maar in het Nederlands wordt dat ‘personage’, ‘bohemien’ en ‘prostituee’.
Bron afbeeldingen: Pixabay
Tijdens het bezoek van ’t SchrijfNest aan de tentoonstelling Nie Wiem – met poëzie en collages van Wislawa Szymborska – liet ik mij raken door dit kunstwerk van Ria Verhaeghe, één van de hedendaagse kunstenaars die er met eigen werk hun interpretatie van Szymborska’s levenswerk tonen.
HART van een vrouw
opGEWONDen
VOLumineus
inGETOGEN
opGEWONDEn
en fijn beSNAARd
inGETOGEN
SPEELS in structuur
en FIJN besnaard
verlies of WINST
speels in STRUCTUUR
een borst ONTBREEKT
GEAMPUTEERD
VERLIES of winst
opGEWONDEn
hart van een VROUW
©vivapo – 17/4/19
Met telkens één regel uit tien gedichten van Wislawa Szymborska maakte ik een stapelgedicht door een collage van zinnen te maken.
Eens kenden we de wereld van buiten: ze was zo klein dat ze in een handdruk paste.
Ik weet wat een bloem, blad, aar, eikel, steel is, en wat er met jullie in april gebeurt en wat in december.
Hier boven is geen maan, geen aarde, en tranen worden tot ijs
De dichters van mijn land schrijven met handschoenen aan.
Soms benijd ik hen, gelukkig gaat dat ook weer over.
Ik zal nooit weten wat A van mij dacht.
De ui is door en door zichzelf tot in de uiigheid.
Een gestippeld, gestreept, gebloemd, geruit gekreukt sjaaltje dat opeens weer bruikbaar wordt.
Maar ik weet het niet, ik weet het niet en klamp me eraan vast als aan een reddende reling.
Het was, het is voorbij. Het was dus het is voorbij.
De eerste in de rij van 25 collages van Szymborska die in de expo worden tentoongesteld, staat ook afgebeeld op flyer van de tentoonstelling en inspireerde mij voor een villanelle (*).
ik weet het niet Wislawa
wie waadt er door water
door wind en regen
heb jij die steen verlegd
in een rivier op aarde
ik weet het niet Wislawa
toch gaat het water er
anders dan voorheen
door wind en regen
levert jouw poëzie mij
bewijs van jouw bestaan
ik weet het niet Wislawa
zou ik jou ooit vergeten
net voor de uiigheid
door wind en regen
hou ik mij vast aan
de reddende reling
ik weet het niet Wislawa
je sais que je ne sais pas
©vivapo – 17/4/19
collages en poëzie
van Wislawa Szymborska
doen de IJSBERG smelten
Collages en poëzie van
hedendaagse kunstenaars
een poëtische luisterhoorn
voor Wislawa Szymborska’s
collages en poëzie
©vivapo – 17/4/19
“Help, help mij.”
Ik schrik op uit de stilte van mijn stapmeditatie.
“Help, help mij aub.”
Ik kijk om mij heen, geen mens te zien, noch voor, noch achter, noch naast mij. Al ben ik de enige wandelaar op de kerkwegel, ik ben hier niet het enig levend wezen. In de weide aan mijn linkerzijde zie ik enkele schapen met hun kroost: witte en zwarte lammetjes. Ik blijf staan en luister aandachtig. “Help, help mij.” Staat een drachtige ooi klaar voor een worp in de weide of in een aflamhok ergens in een schuur? Ik monster ieder plekje van de groene berm om het hulpgeroep te lokaliseren. Zonder resultaat.
“Help, help mij.” Nu weet ik het zeker, het geluid komt niet van links maar van rechts. Boven de bakstenen muur zie ik hoe twee ooievaars zich oprichten van hun nest. Ik maak verbinding vanuit mijn hart en vraag woordeloos of ik iets voor hen kan doen. Vliegensvlug krijg ik antwoord: “neen, neen, we verwachten ieder moment een baby, maar het is nog te vroeg voor kraamvisite.”
Mijn oog valt op een rij gele narcissen aan de voet van een bakstenen muur. Ik buk mij, zet mij zonder enige moeite op mijn beide knieën en buig mij in de richting van een exemplaar met een enorme witte trompet. Met mijn luisterhoorn vang ik alleen het zoemen op van een bij die zich te goed doet aan nectar en stuifmeel.
Terwijl ik mij weer behoedzaam opricht wordt mijn aandacht getrokken door een gat in de muur. Ik tuur door de opening en ontdek dat er zich achter de verweerde bakstenen een begraafplaats bevind. Geen levend wezen te zien … geen lévend wezen???? Ik wil er het fijne van weten en haast mij om de achterkant van die muur te bereiken. Plots sta ik aan de grond genageld. Ik knipper met mijn ogen om zeker te zijn dat ik niet droom. Komt er nu wél of niet … iemand door die muur heen? Ik hou mijn ogen star gericht op de barsten die het silhouet van een mens vormen. Krijg ik het voorrecht om kennis te maken met iemand die door muren heen kan lopen? Het wachten is tevergeefs, de muur geeft geen krimp.
“Help, help mij aub.”
Nu ben ik het zeker, de noodkreet komt wél degelijk van achter het silhouet. De aarde geeft mijn voeten weer de vrijheid en ik stap met grote passen richting de buxus die als een soldaat met ervaring de wacht houdt aan de ingang van de kloostertuin. Ook daar is er niemand te zien. Wie houdt mij hier voor de gek? Ik sluip voetje voor voetje verder en probeer de kleine narcissen te vermijden die zich her en der voorbereiden op de komst van de paashaas. “Help, help, help!” Ja, ik weet het zeker, nu nader ik het hulpgeroep.
Een piepklein stemmetje slaakt opgelucht “godzijdank, je bent er!”. Hij trappelt van blijdschap met z’n voetjes de groene blaadjes plat. “Wat doe jij hiér” vraag ik hem “waarom roep jij om hulp. Buiten mij is er hier niemand.” “Ik zag en ik hoorde je niet maar ik voelde jouw energie wel” antwoordt het mannetje. “Eén of andere snoodaard heeft mij gisteren bij valavond bij mijn moeder weggehaald. Wil jij mij helpen om haar terug te vinden en ons weer samen te brengen?” Even denk ik dat zijn moeder een plek heeft op de begraafplaats iets verderop. Misschien is zij het wel die tevergeefs heeft geprobeerd om door die muur te breken, op zoek naar haar zoon. Hij hoort mijn gedachten en stelt mij onmiddellijk gerust. “Neen, mijn moeder, die lieve vrouwe, bevindt zich niet onder een grafsteen of in een urne, maar in een open nis. Wil je NU op zoek gaan … asjeblieft?”
Wie kan er aan de vraag van een kind weerstaan die met z’n moeder wil herenigd worden? Ik niet. Er zijn op dit moment teveel kinderen op deze wereld die door één of andere onverlaat gescheiden worden van hun ouders. Ik ga zonder dralen op zoek naar een open nis. Heel ver hoef ik niet te stappen. Daar staat ze, in vol ornaat, die lieve vrouwe. Ze ziet er stralend uit in haar wit kleed en haar rode mantel. Ze houdt een bol in haar linker hand. Waar heb ik die vrouw nog gezien, flitst het door mijn hoofd. Bij Pixabay misschien, toen ik op zoek was naar een afbeelding van een lieve vrouw voor één van mijn #Taal-elfjes? Vanop afstand vangt het jongetje mijn gepeins op en dringt aan. “Toe, kom mij nu maar halen, jij kan straks wel surfen op het internet.” Ik keer op mijn stappen terug, neem het jongetje bij de hand en zet hem neer in de nis bij zijn moeder. Mijn hart stroomt over van ontroering. Terwijl ik het tafereel vertederd aankijk hoor ik “mama, ik ben gelukkig.” Het gekraai van een haan schrikt mij op uit mijn extase.
Pas nadat de haan een derde keer heeft gekraaid word ik mij bewust dat het die van de buren is die mij uit mijn droom haalt. Droom? “Mama ik ben gelukkig’, dàt heb ik gisteren toch écht gehoord?
Viviane Van Pottelberghe
Ik ging in op de 15° schrijfuitdaging van Schaap Schrijft: Schrijf een FICTIEF VERHAAL van maximaal 1500 woorden met jezelf als hoofdpersoon met volgende spelregels:
In een volgend logje zal ik dit verhaal illustreren met foto’s die ik heb genomen tijdens mijn frequente bezoekjes aan Damme de voorbije weken. Ik heb nu even geen tijd want straks – om 11u – begeleid ik in Damme ’t SchrijfNest op verplaatsing naar aanleiding van de tentoonstelling Nie Wiem, met poëzie en collages van de Poolse dichteres Wislawa Szymborska.
Namasté, Viviane
Verlaat
Groot-Brittannië de
Europese Unie nog
voor de Europese verkiezingen
vraagteken
#Taal-elfje 127
Groot-Brittannië
wordt als
een pijnlijke achillespees
van de Europese Unie
ervaren
#Taal-elfje 128
De
fransoos is
gebelgd nu er
opnieuw om uitstel wordt
gevraagd
#Taal-elfje 129
Ik
stelde haar
de vraag: word
je dat gekrakeel niet
beu?
#Taal-elfje 130
het
wordt je
soms te veel,
ja gaf ze grif
toe
#Taal-elfje 131
hij
heeft een
pijnlijke achillespees en
een lichte vorm van
alzheimer
#Taal-elfje 132
ken
je het
syndroom van Reiter
en de ziekte van
Alzheimer
#Taal-elfje 133
Namasté, Viviane
Toelichting (Bron Taaldrop):
#Taal-elfje 127 & 128: In ‘Brittannië’ staan twee t’s en twee n’s.
#Taal-elfje 130 & 131: Bij inversie (als het onderwerp na de persoonsvorm staat), vervalt de t achter de persoonsvorm. Maar ook alleen als ‘je’ het onderwerp is. Wordt je buurman daar vrolijk van? Het wordt je te veel. Wordt je moeder geopereerd? In deze zinnen is het onderwerp ‘je buurman’, ‘het’ en ‘je moeder’.
Je leest er alles over in de link.
Zie ook: https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/word-je-wordt-je-salaris-gestort
#Taal-elfje 128, 132 & 133: Achillespees schrijf je zonder hoofdletter. Ook alzheimer schrijf je met een kleine letter als het woord op zich staat. Je schrijft wel ‘de ziekte van Alzheimer’ met hoofdletter.
Bron afbeeldingen: Pixabay
©vivapo – 8/4/19
Geschiedenis was reeds op 27 maart het thema van Marion Driessens’ schrijfuitdaging (Doldriest) voor een zeswoordenverhaal met beeld. Ik vond een voor mij passend antwoord in een voormalige pastorietuin waar bomen geschiedenis vertellen.
Namasté, Viviane
Bron afbeelding: ©vivapo – Damme 6/4/2019
viviane mijmert creatief 