Lovis zit aan een vierkante tafel samen met vier vrouwen en één man, allemaal leeftijdsgenoten. Zij is als eerste klaar met het middageten, enkel het toetje staat nog voor haar, naast het bord met daarop het bestek. “Eet je jouw dessert niet op vandaag” vraagt de vrouw die de tafel komt afruimen monkelend. “Straks, straks” antwoordt ze en er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Ze is goed geluimd, zoals dat ook iedere week op dezelfde dag het geval is.
Ze heeft het reeds sinds het ontbijt in de gaten: op de kalender aan de muur staat het cijfer dertien, met daaronder februari maar vooral – in hoofdletters – WOENSDAG. Op woensdag krijgt ze ’s middags bezoek. Neen, niet zomaar bezoek. Haar jongste kleinkind komt na ’t school bij haar langs. Nooit voor lang maar dat hoeft ook niet. Hij heeft niet veel tijd nodig om haar een knuffel te geven en een stoel bij te schuiven voor hun wekelijks ritueel.
Lovis geniet dan telkens van iets wat ze eigenlijk niet hoort te doen maar wat ze lekker wél doet. Op haar leeftijd kan men haar toch niet meer van ongehoorzaamheid beschuldigen? Integendeel, ze doet aan goede werken: de hongerigen spijzen en de dorstigen laven. Haar kleinzoon heeft immers altijd grote honger als de school uit is.
Haar tafelgenoten zitten ook mee in het complot. Niemand denkt er nog maar aan om te verraden dat zij op woensdag nooit zelf haar dessert verorbert. “Ik denk dat hij vandaag niet komt” zegt één van haar tafelgenoten. “Het giet water. Je verwacht toch niet dat die jongen daar door komt.” “Je zal je toetje zelf moeten opeten”, zegt een andere vrouw. “Ik lust wel een tweede toetje” grapt de enige man aan haar tafel. “Toet-toet” zegt Lovis, “hij komt vast en zeker.” “Kijk, kijk, daar is hij” fluistert haar overbuur.
Lovis draait zich om en zet zich klaar om een stevige knuffel in ontvangst te nemen. Wanneer ze enkele koude spatjes op haar warme wangen voelt kijkt ze naar hem op. “Mijn kind” zegt Lovis “wat zijn je haren nat. Ben je uit zwemmen geweest?”
“Oma, wat ben jij toch plezant” antwoordt haar kleinzoon. Terwijl hij met één oog naar het toetje kijkt schuift hij een stoel dichterbij om naast haar te zitten.
©Viviane Van Pottelberghe
Deze (zondag)namiddag schreef ik dit verhaaltje voor de elfde schrijfuitdaging van Schaap Schrijft.
Voor haar schrijfuitdaging had ze het boek “Ronja de roversdochter” van Astrid Lindgren (1981) op een willekeurige pagina geopend en daar een stukje tekst uit gepikt.
Schrijf een verhaal van maximaal 400 woorden waarin je het volgende stukje verwerkt: ‘Mijn kind,’ zei Lovis. ‘Wat zijn je haren nat . Ben je uit zwemmen geweest?’
Namasté, Viviane
Bron Afbeelding: Pixabay
alles
kalmte
kalmte
kalmte
