Wat vooraf ging.
Wat gebeurde er met de helikopter die boven het domein enkele rondjes maakt om dan als het ware in de lucht stil te hangen?
Marlene kijkt opnieuw naar de lucht en ziet hoe de deur van de helikopter opengeschoven wordt. Vanuit de vrachtruimte wordt een grote kist naar buiten geschoven. Langzaam, heel langzaam zakt een kabel met de kist naar beneden. Marlene houdt de adem in en wellicht ook alle mensen om haar heen want het wordt oorverdovend stil op het gazon van W.T. Iedereen kijkt met spanning toe…
Zou haar gastheer in die kist zitten? Té gek, denkt ze, maar Tierentyn zit nooit om een stunt verlegen. Haar ogen zoeken tevergeefs die van zijn vrouw. Hoe zou het voor haar zijn, vraagt Marlene zich af. Hoe houdt zij – de bescheidenheid zelve – het uit met zo’n blaaskaak van een echtgenoot?
Marlene kijkt weer omhoog en ziet nog net hoe de kist uit haar gezichtsveld verdwijnt achter de hoge beuken aan de rand van het domein. Ze grinnikt bij de gedachte dat W.T. goed door elkaar zal worden geschud in die kist. Zijn verdiende loon, denkt ze en schrikt van deze gedachte. Ze kent ondertussen de kracht van gedachten. Ze prevelt: I’am sorry Wouter, please forgive me, I love you and I thank you. Deze ho’oponopono maakt haar bewust wat hij haar spiegelt: de drang naar aandacht voor haar galerie in Egmond aan Zee, waar ze startende kunstenaars een forum biedt.
Haar ogen zijn nu gericht op de kinderen die zich in de richting van de omheining begeven, nieuwsgierig als ze zijn om de landing met eigen ogen te volgen. Nog voor ze de hoge bomen hebben bereikt hoort Marlene een splijtend gekraak, dat seconden lang duurt. Ze kan het geluid niet duiden maar het betekent in ieder geval niets goeds. De geur van een kampvuur bereikt haar neus en maagzuur zet haar mond in vuur en vlam.
Nu haasten ook de volwassenen zich naar een uitzichtpunt op de landingsplaats van de kist. Ondertussen ziet Marlene hoe de kabel weer omhoog gehesen wordt … zonder de kist. Neen, oh neen denkt ze. Dit mag niet waar zijn, dit heb ik niet gewild, écht niét.
Plots blijven de kinderen stokstijf staan. Schrikken ze van het schouwspel achter de bomen? Lieve deugd, kan er dan niemand de kinderen tegen houden en hen terug brengen, weg van het verschrikkelijk schouwspel? Ze loopt als een gek in hun richting, neemt enkele kinderen bij de hand. In één oogwenk staat ze oog in oog met het onheil.
Ze ziet hoe een enorme tak van één van de hoge beuken is afgekraakt en in zijn val enkele andere bomen heeft geraakt. Her en der liggen versplinterde brokstukken. De weg naar het uitzichtpunt is nu helemaal versperd. Geen wonder dat de crash seconden lang heeft geduurd. In een mum van tijd wordt Marlene overspoeld door een tsunami aan emoties: van schrik, angst en paniek tot verbazing, opluchting en dankbaarheid. Godzijdank brak niet het hout van de kist maar dat van de tak. De uitzonderlijke warmte en droogte van de voorbije weken hebben deze eeuwenoude beuk in al zijn glorie aangetast.
Ondertussen staan alle genodigden in de nabijheid van de beuk. Marlene wordt zich nu pas bewust dat het geluid van de helikopter ondertussen wegsterft in de verte en een ander geluid achter de – nu onbereikbare – omheining voorbij schuift. Oh ja, … de kist met Wouter, denkt ze. Hoe kon dit haar volkomen ontgaan? Blijkbaar denken een aantal andere genodigden er net zo over want nu wil het gezelschap zich via een andere uitweg naar buiten begeven.
Nog voor ze het bordes hebben bereikt slaan de deuren van de grote poort open en komt een heftruck aangereden. Op de vork staat een kist. Wellicht werd die vanuit de helikopter via een kabel op de bodem geplaatst, ergens achter het domein van W.T. Midden de oprijlaan richting garages houdt de heftruck halt. De chauffeur, gekleed in werkpak draagt een veiligheidshelm en een enorme bril. Hij wenkt naar de bedienden en geeft hen de nodige instructies om de kist te openen. Iedereen kijkt vol spanning toe. Voor hen kan het niet snel genoeg gaan en ik vermoed dat dit ook het geval is voor W.T.
(wordt vervolgd)
Namasté, Viviane
afbeeldingen: ©vivapo dd. 18/7/2018 in het Domein Beisbroek
viviane mijmert creatief 