Een dag uit het leven van Wouter Tierentyn – 01

Wouter Tierentyn stapt gezwind door de draaideur de grote inkom van Mu.ZEE binnen. Hij is een opvallende verschijning en dat weet hij.  Ondanks zijn leeftijd – hij is net geen zeventig – loopt hij met een zwierige pas richting de balie. Het hindert hem niet dat er een aantal ogen op hem gericht zijn, integendeel. Hij is nog steeds een Bekende Vlaming,  ook al ligt zijn actieve muzikale carrière reeds enkele jaren achter de rug. Hij is goed bewaard gebleven voor zijn leeftijd, al heeft hij dat in grote mate aan zichzelf te danken. Zijn uitgedunde haren zijn heel subtiel gekleurd.  Zijn blauwe sprankelende ogen lichten op in zijn getaande en gerimpelde huid.

Hij heeft voor deze gelegenheid gekozen om zich – naar zijn normen – onopvallend te kleden. Hij draagt een jeansbroek met – op de overgeplooide rand – rode en zwarte vlekken en een hemd met een subtiele roze-blauwe bedrukte print. De enige frivoliteit die hij zich heeft gegund zijn de met de hand gemaakte Mascolori schoenen, geïnspireerd door de werken van Pieter Zandvlied.  “Passend voor een bezoek aan een museum voor moderne kunst”, vertelde hij z’n spiegelbeeld een uur geleden.

De conservator loopt hem met uitgestoken hand tegemoet.  Welkom mijnheer Tierentyn, van harte welkom. Zeg maar Wouter, repliceert hij, zo spreekt mijn vrouw mij ook aan en ik ben hier tenslotte speciaal voor haar hé?

“Inderdaad, ik begeleid u naar de special guest van deze avond” antwoordt de goedlachse man. Op weg naar het gezelschap waartussen hij zijn vrouw opmerkt weerklinkt vanuit zijn broekzak de beltoon van een bekend lied, zijn laatste hit. “Verdraaid, mijn GSM staat nog niet op stil” zegt hij luidop.  Maar het kwaad is geschied.  Nu zijn àlle ogen op hem gericht, ook die van zijn vrouw.

Even flitst het door haar hoofd: “hij slaagt er weer in om alle aandacht naar zich toe te trekken.  We hadden nochtans een afspraak: dit is mijn avond, de vernissage van mijn tentoonstelling”.

---

Namasté, Viviane

Bron foto