Een dag uit het leven van Wouter Tierentyn – 02

17 februari 2018 – E-mail aan de familie Tierentyn

Lieve kinderen.  Ramp oh ramp. Jullie hebben wellicht op TV of via internet beelden gezien van de tsunami die ons hier heeft getroffen.  Dit fenomeen hebben ze hier nog nooit meegemaakt. Er was storm voorspeld, maar een ramp van deze omvang werd noch verwacht noch aangekondigd.  Mocht dat wel het geval geweest zijn dan had ik mijn voorzorgen genomen, zeker weten.  De overheid is hier ferm in gebreke gebleven. Dat krijgt nog een staartje, wees daarvan maar overtuigd.

De foto die ik aan de mail heb toegevoegd kreeg ik van een fotograaf van de plaatselijke krant.  Zo zag ons salon er uit.  Het water stond tot op kniehoogte, ja zelfs tot op heuphoogte waar de golven van het kolkende zeewater het hoogst waren.

Mama en ik vertoefden op het ogenblik van de ramp niet aan zee maar in het binnenland naar aanleiding van mama’s tentoonstelling in het casino van de hoofdstad.  Via twitter vernamen we van de buren dat de zware golven onze straat hadden bereikt en ons vakantieverblijf waren binnengedrongen.  Het is een ware catastrofe. Alles wat zich op de benedenverdieping bevond is naar de vaantjes. De antieke clubzetels, de design fauteuils, de open haard, teveel om op te noemen.  Stel je voor dat ik thuis zou geweest zijn en mijn Porsche in de garage…

Het water heeft gelukkig geen greep gehad op mijn verzameling tin op de schoorsteenmantel en in de open wandkast.  Ook mijn klokken uit de sixties konden de dans ontspringen.  Maar mijn antieke piano uit de living en de sfeerlamp op groene voet zijn naar de vaantjes.

Wat een geluk dat mijn muziekstudio zich op de eerste verdieping bevindt.  Mama mag mij trouwens dankbaar zijn dat ik haar vorig jaar onder druk heb gezet om haar atelier van het tuinhuis naar de eerste verdieping te verhuizen.

Straks ga ik met de verzekeringsagent de schade opmeten en nagaan of ik het incompetente stadsbestuur verantwoordelijk kan stellen voor de opgelopen schade.  Op mama moet ik niet rekenen. Zij is ondertussen met enkele hulpverleners terug naar zee. Niet voor niets liet ze zich jaren geleden als vrijwilliger registreren. Ze kan nu eindelijk de handen uit de mouwen steken om de plaatselijk bevolking te helpen. Zo kennen we Moeder Teresa hé, altijd eerst zorgen voor een ander en ik … “jij kunt je plan wel trekken” zei ze voor ze vertrok.

Groetjes, pa
Wouter.Tierentyn@…com

---

Namasté, Viviane

Bron foto: Marjon Sarneel – Start je Verhaal

Advertentie